Pfff wat een week!
Door: Xanne Kuppens
Blijf op de hoogte en volg Xanne
16 September 2014 | Kenia, Kisumu
De laatste dagen zijn toch niet zo gelopen zoals ik had gehoopt. Op de stageplek van vorige week kon ik niet meer betekenen dan medicatie via infusen inspuiten.
Woensdag toen ik op stage kwam aanlopen zag ik vrouw heel erg hard huilen, er lag bloed op de grond die een man aan het opdweilen was en er hing een rare sfeer. Toen ik langs het kamertje liep waar die vrouw zat zag ik een bedje met een lakentje erover. Dat kindje was dus overleden omdat er geen bloedtransfusie mogelijk was. Hier wordt weinig bloed gedoneerd, nouja weinig ik ging in het laboratorium kijken de dag ervoor en ja 6 zakken bloed is echt heel weinig en als ze dan je bloedgroep niet hebben dan heb je pech.... Dat doet natuurlijk best wel wat met je vooral als je merkt dat alles gewoon door gaat op die afdeling; er wordt geen aandacht aan die vrouw geschonken, dokters gaan verder met hun rondje en medicatie wordt gewoon zoals elke dag gegeven.
Toen ik in de isolatie kwam zat er een mevrouw die had daar twee babytjes liggen. Ze kwam naar me toe en vroeg of ik misschien niet een kindje wilde kopen "want ik heb daar geld voor en ik kan haar genoeg liefde en alles geven". Pfoe tja wat moet je dan zeggen?! Dan sta je echt met je mond vol tanden.
Rond de middagpauze was er een vrouw op de IC die aan het huilen was om een kindje die er heel slecht aan toe was. Toen ik langs liep leefde het kindje nog wel, maar toen ik echt 5 minuten later terug kwam lag er op datzelfde bedje een hoopje lakentjes en een moeder die ontroostbaar was. Ik weet niet helemaal zeker of de medicatie die dat kindje moest hebben nou niet aanwezig was in het ziekenhuis of dat de moeder het niet kon betalen, maar daar is het kindje wel aan overleden.
Op dat moment werd het me allemaal een beetje te veel en ben ik naar huis gegaan. Heb het tot me door laten dringen en besef het nu nog steeds niet. Het wordt hier allemaal maar normaal gevonden dat aan dat soort incidenten kindjes doodgaan. Dat snap ik gewoon echt niet.
De dag erna ging ik met een rotgevoel naar stage en was binnen een uur weer terug omdat ik me gewoon zo slecht voelde. Het verschil tussen Nederland en Kenia is wat dat betreft gewoon echt veel te groot. Zelfs de meiden hier kunnen zich het niet voorstellen. Ik heb toen samen met Helma maar besloten dat een andere afdeling misschien toch beter voor me is.
Afgelopen weekend hebben we niet zo veel gedaan; uiteten, stappen en lekker gezwommen. Dat was ook wel even nodig want ik wilde naar huis. Ik was er zo van geschrokken en toen ik hier heen kwam had ik zoiets van; nou de mensen zijn blij dat je er bent en je kan echt iets betekenen. Misschien zijn ze wel blij maar je merkt er in ieder geval niks van. Ik voelde me nutteloos op mijn stage en had het helemaal gehad hier.
Maandag was ik op mijn nieuwe stageplek begonnen "old patients" noemen ze dat hier. Dat is een grote hal waar allemaal kleine kamertjes in zijn gemaakt en waar allerlei mensen komen. Toen ik daar gister kwam werd ik heel vriendelijk ontvangen (gelukkig) ik werd meegenomen naar een kamertje waar kinderen hun vaccinaties krijgen net zoals dat wij in Nederland onze vaccinaties krijgen als kind. Daar heb ik eerst een hele tijd zitten kijken en daarna zelf ook nog wat vaccinaties gezet.
Vandaag ben was ik in een kamertje waar zwangere vrouwen komen. Die vrouwen hebben allemaal een boekje bij over hoe hun zwangerschap verloopt. Ik heb heel de ochtend in een boek alles overgenomen wat er allemaal in al die boekjes van al die vrouwen staat. We stonden met 6 man in een kamertje die niet groter is dan onze badkamer thuis en nog 4 patiënten erbij. Lekker knus hoor maar iets te veel van het goeie. Vooral als je je bedenkt dat het ook nog aan gevoelstemperatuur een graad of 35 was. Het werd me zo warm dat ik bijna flauw viel en misselijk werd. (Ja hoor dat heb ik weer, tweede dag op je nieuwe plek en ik word gelijk naar huis gestuurd!) Toen ik thuis kwam toch wat gegeten en even een uurtje geslapen en nu voel ik me wel wat beter.
Zoals je ziet niet echt een leuke blog. Ik zit ook nog steeds met twijfels of ik naar huis ga of niet. Ik voel me hier niet op mijn plek en heb het niet echt naar mijn zin. Deze week kijk ik het nog aan op stage of ik mijn draai kan vinden en anders zien jullie me snel weer in Nederland.
Dikke kus vanuit Kisumu en ik hou jullie op de hoogte! Xxxx
Woensdag toen ik op stage kwam aanlopen zag ik vrouw heel erg hard huilen, er lag bloed op de grond die een man aan het opdweilen was en er hing een rare sfeer. Toen ik langs het kamertje liep waar die vrouw zat zag ik een bedje met een lakentje erover. Dat kindje was dus overleden omdat er geen bloedtransfusie mogelijk was. Hier wordt weinig bloed gedoneerd, nouja weinig ik ging in het laboratorium kijken de dag ervoor en ja 6 zakken bloed is echt heel weinig en als ze dan je bloedgroep niet hebben dan heb je pech.... Dat doet natuurlijk best wel wat met je vooral als je merkt dat alles gewoon door gaat op die afdeling; er wordt geen aandacht aan die vrouw geschonken, dokters gaan verder met hun rondje en medicatie wordt gewoon zoals elke dag gegeven.
Toen ik in de isolatie kwam zat er een mevrouw die had daar twee babytjes liggen. Ze kwam naar me toe en vroeg of ik misschien niet een kindje wilde kopen "want ik heb daar geld voor en ik kan haar genoeg liefde en alles geven". Pfoe tja wat moet je dan zeggen?! Dan sta je echt met je mond vol tanden.
Rond de middagpauze was er een vrouw op de IC die aan het huilen was om een kindje die er heel slecht aan toe was. Toen ik langs liep leefde het kindje nog wel, maar toen ik echt 5 minuten later terug kwam lag er op datzelfde bedje een hoopje lakentjes en een moeder die ontroostbaar was. Ik weet niet helemaal zeker of de medicatie die dat kindje moest hebben nou niet aanwezig was in het ziekenhuis of dat de moeder het niet kon betalen, maar daar is het kindje wel aan overleden.
Op dat moment werd het me allemaal een beetje te veel en ben ik naar huis gegaan. Heb het tot me door laten dringen en besef het nu nog steeds niet. Het wordt hier allemaal maar normaal gevonden dat aan dat soort incidenten kindjes doodgaan. Dat snap ik gewoon echt niet.
De dag erna ging ik met een rotgevoel naar stage en was binnen een uur weer terug omdat ik me gewoon zo slecht voelde. Het verschil tussen Nederland en Kenia is wat dat betreft gewoon echt veel te groot. Zelfs de meiden hier kunnen zich het niet voorstellen. Ik heb toen samen met Helma maar besloten dat een andere afdeling misschien toch beter voor me is.
Afgelopen weekend hebben we niet zo veel gedaan; uiteten, stappen en lekker gezwommen. Dat was ook wel even nodig want ik wilde naar huis. Ik was er zo van geschrokken en toen ik hier heen kwam had ik zoiets van; nou de mensen zijn blij dat je er bent en je kan echt iets betekenen. Misschien zijn ze wel blij maar je merkt er in ieder geval niks van. Ik voelde me nutteloos op mijn stage en had het helemaal gehad hier.
Maandag was ik op mijn nieuwe stageplek begonnen "old patients" noemen ze dat hier. Dat is een grote hal waar allemaal kleine kamertjes in zijn gemaakt en waar allerlei mensen komen. Toen ik daar gister kwam werd ik heel vriendelijk ontvangen (gelukkig) ik werd meegenomen naar een kamertje waar kinderen hun vaccinaties krijgen net zoals dat wij in Nederland onze vaccinaties krijgen als kind. Daar heb ik eerst een hele tijd zitten kijken en daarna zelf ook nog wat vaccinaties gezet.
Vandaag ben was ik in een kamertje waar zwangere vrouwen komen. Die vrouwen hebben allemaal een boekje bij over hoe hun zwangerschap verloopt. Ik heb heel de ochtend in een boek alles overgenomen wat er allemaal in al die boekjes van al die vrouwen staat. We stonden met 6 man in een kamertje die niet groter is dan onze badkamer thuis en nog 4 patiënten erbij. Lekker knus hoor maar iets te veel van het goeie. Vooral als je je bedenkt dat het ook nog aan gevoelstemperatuur een graad of 35 was. Het werd me zo warm dat ik bijna flauw viel en misselijk werd. (Ja hoor dat heb ik weer, tweede dag op je nieuwe plek en ik word gelijk naar huis gestuurd!) Toen ik thuis kwam toch wat gegeten en even een uurtje geslapen en nu voel ik me wel wat beter.
Zoals je ziet niet echt een leuke blog. Ik zit ook nog steeds met twijfels of ik naar huis ga of niet. Ik voel me hier niet op mijn plek en heb het niet echt naar mijn zin. Deze week kijk ik het nog aan op stage of ik mijn draai kan vinden en anders zien jullie me snel weer in Nederland.
Dikke kus vanuit Kisumu en ik hou jullie op de hoogte! Xxxx
-
16 September 2014 - 17:00
Papa, Mama En Milan:
❤️❤️❤️ -
16 September 2014 - 18:00
Dianna:
Lieve Xanne,
Het is een hele moeilijke tijd voor je zeker nu je daar je draai nog niet gevonden hebt en het idee hebt dat je niets nuttigs kunt doen, maar geef te moed niet op. Je betekent vast meer voor de mensen dan je denkt, alleen al door je lach en de manier waarop jij aanwezig bent, altijd bereid om aan te pakken en om te helpen.
Ze vinden vast nog een plekje voor je waar jij helemaal tot je recht komt en waar ook jij het gevoel krijgt dat je nuttig bezig bent.
Kanjer, hou vol, wij geloven in je, het komt vast goed ook al denk je dat zelf nu nog niet!
Dikke kus Oma Dianna -
16 September 2014 - 18:28
Mariska:
Hoi xanne,
Wat een verhaal!!!
Het is inderdaad niet te vergelijken met Nederland hier zou zoiets niet gebeuren en dat is maar goed ook!
Nu ik dit gelezen heb besef ik maar weer eens hoe goed we het hier hebben daar sta je niet altijd bij stil wij Nederlanders hebben tenslotte altijd wel wat te zeuren!!!
Is het niet over het weer dan is het wel over zwarte piet die niet meer mag ( waar hebben we het over )
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je toch je draai een beetje kan vinden, het zou toch jammer zijn (ook al is het te begrijpen) dat je dit avontuur vroegtijdig moet beëindigen.
Hou vol en tot in december!!
Groetjes Mariska
-
16 September 2014 - 22:20
Lisette:
hoi xanne ,
Wat een ellende daar he!!!
Wij gaan je veel succes wensen en hopen dat je toch nog een mooie tijd krijgt daar......
Meis zet hem op we denken aan je
dikke kus oieter lisette x -
17 September 2014 - 23:08
Leon ( Reuzebaby):
Hoi kleine zus,
Ik zit je blog te lezen en denk....dit is xanne niet??...jij het nu al opgeven? nee toch?
heb zelf heel veel meegemaakt in gambia( heb ik over verteld he!) ook dat een moeder ons vroeg om haar kindje mee te nemen naar nederland, omdat het bij ons een goede toekomst zou hebben, en ook wij stonden daar met tranen in onze ogen!!
En de verhalen van kinder sterfte zijn ook bij ons hard aangekomen, maar onze gambiaanse vrienden hebben ook een ander verhaal verteld, onze vraag was eens, waarom er zoveel kinderen in een gezin zijn, terwijl ze zelf bijna niks te eten hebben, en dan ook nog eens alle kindermondjes moeten voeden?
het antwoord was volgens hem heel makkelijk en duidelijk: gewoon meer kinderen in een gezin, omdat zij,als ze ouder zijn de rest van de familie in leven zullen houden, maar nog sterker: als we nou 10 kinderen op de wereld zetten, weten we dat de helft op jonge leeftijd zal sterven, en houden we er nog altijd 5 over.
Tja...en toen stonden ook wij met een bek vol tanden, maar zo is DAAR wel de werkelijkheid!!
Hoe hard het ook in onze ogen is, ze weten niet( nog niet) anders, en gaan daar in onze ogen heel makkelijk mee om.....maar ook daar heerst natuurlijk veel verdriet, maar het is de realiteit.
het leven daar en ook waar jij nu bent, is in onze ogen gewoon 30/40 jaar terug voor onze begrippen.
En hoe graag JIJ en vele anderen het willen veranderen/verbeteren, dat zal nog vele jaren duren, en zeker door geld gebrek nog lang op zich laten wachten.
maar vergeet niet dat elke druppel op die gloeiende plaat toch met veel liefde en respect wordt gewaardeerd, zeker ook het werk wat jij daar nu zelf doet!!,kortom hou het vol, en probeer je er over heen te zetten, en niet denken dat je het "systeem"zo maar kunt veranderen/verbeteren....dat heeft nog heeeeeeel veel tijd nodig!!
Maar weet zeker dat je heel veel mensen erg blij maakt, en nog kan maken, met je betrokkenheid, steun liefde...en zeker een grap en een grol!!!
Dus lieve xanne, zet hem op, we zijn trots op je, en probeer vol te houden( hoe moeilijk het soms ook is!!)....we blijven je volgen hoor!!
Dikke kus van John, en de Reuzebaby( leon) -
18 September 2014 - 11:57
Roeli Comanne:
Lieve Xanne, wat ik je te zeggen heb is al door anderen - en heel goed - gezegd maar toch hier mijn bijdrage. Waar jij nu doorheen gaat is heel moeilijk en we kunnen het ons maar met moeite voorstellen. Via de beelden in de media zien we iets en gaan dan weer over tot de orde van de dag, eigenlijk net als de artsen en verpleegkundigen lijken te doen. Líjken... want veel keus hebben ze niet; ze doen wat ze kunnen binnen de mogelijkheden die ze hebben. En dat kan jij ook. Met alles wat in je is - en dat is niet gering denk ik - kun je het verschil maken. En intussen hou je ons op de hoogte via je blog om op deze manier ons te doordringen van de ernst van de situatie. Heel waardevol dus.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, liefs, Roeli Comanne -
24 September 2014 - 21:03
Conni Rijk:
Hoi Xanne,
Heftig meid, al die verhalen. Op sommige dingen kun je je ook lastig voorbereiden. Probeer de positiviteit die je had bij je voorbereiding terug te krijgen. Een aantal zaken kun je niet veranderen, maar de aandacht die je kunt geven is zo waardevol.
Xanne, veel succes, probeer t op een rijtje te krijgen voor jezelf.
Lieve groetjes, Conni
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
